ترموویژن/ترمومتر Thermographic Camera
یک دوربین حرارتی با استفاده از پرتوهای مادون قرمز ساطع شده از جسم در فرایندی که به آن تصویربرداری حرارتی و یا ترمو ویژن گفته می شود، تصویری از یک جسم ایجاد می کند. تصویر ایجاد شده دمای هوا را نشان می دهد. تصویربرداری حرارتی تکنولوژی تبدیل نور مادون قرمز به سیگنالهای برقی و ایجاد تصویری با استفاده از آن اطلاعات است.
فناوری اساسی دوربین های تصویربرداری حرارتی برای اولین بار برای ارتش توسعه یافت. با این حال، اختراع دوربین حرارتی مربوط به تاریخچه ترموگرافی است که در سال 1960 توسط سر ویلیام هرشل فضانوردی که نور مادون قرمز را کشف کرد، آغاز شد.
در سال 1860 ، ساموئل پیرپونت لانگلی، ستاره شناس آمریكایی، بلومتر را ابداع كرد كه وسیله ای است كه اشعه مادون قرمز یا حرارتی را اندازه گیری می كند. و در سال 1929، کالمان Tihanyi، فیزیکدان مجار دوربین تلویزیون الکترونیکی حساس به مادون قرمز را اختراع کرد که قادر به گرفتن تصاویر حرارتی بود.
تابش مادون قرمز و نور مرئی هر دو بخشی از طیف الکترومغناطیسی هستند. اما برخلاف نور مرئی، تابش مادون قرمز را نمی توان مستقیماً با چشمان انسان درک کرد. بر اساس همین منطق است که می توان توضیح داد دوربین حرارتی تحت تأثیر نور قرار نمی گیرد و حتی در یک محیط تاریک می تواند تصویری شفاف از یک جسم ارائه داد.
این فناوری در آن زمان انقلابی بود، اما امروزه تقریبا در تمامی دنیا در حال استفاده است. اما چگونه این دستگاه ها موفق به ضبط این اطلاعات بصری نامرئی می شوند؟ بگذار چک کنیم.
امروزه بر اساس استاندارد برای دوربین های حرارتی، گرمتر نشان دادن اشیاء با رنگ زرد-نارنجی است که با داغ تر شدن جسم، روشن تر می شود. اشیاء سردتر با رنگ آبی یا بنفش نمایش داده می شوند.
انرژی مادون قرمز طول موجی دارد که تقریباً از 700 نانومتر شروع می شود و تقریباً 1 میلی متر گسترش می یابد. طول موج کوتاهتر از این با چشم غیر مسلح قابل مشاهده است. دوربین های تصویربرداری حرارتی از این انرژی مادون قرمز برای ایجاد تصاویر حرارتی استفاده می کنند. لنزهای دوربین انرژی مادون قرمز را روی مجموعه ای از آشکارسازها متمرکز می کنند که سپس الگوی مفصلی به نام ترموگرام ایجاد می کنند. سپس ترموگرام به سیگنالهای الکتریکی تبدیل می شود تا تصویری حرارتی ایجاد شود که می توانیم آن را ببینیم و تفسیر کنیم.
